Is het 'de allerlaatste?'

Ik neem een moment om stil te worden. Te realiseren wat voor tofs mij is overkomen. Te erkennen dat ik nu al meer dan een jaar op zo veel hoogtepunten leef. Maar ook een moment om stil te worden en alles te laten zakken. Beelden die ik in Afrika heb gekregen een plekje te geven. Geluksmomenten proberen nog een keer te herinneren. En om het gemis naar al het tofs te waarderen als iets dankbaars.

Gisterochtend kwam ik aan op Schiphol. Staan daar lieve vriendjes/vriendinnetjes en familie! Ik ben een geluksvogel met jullie (dankjulliewel leukerds)! Een jaar als dit had ik nooit kunnen doen zonder een sterk thuisfront. Want ja, ik heb een aardig grote kater en gelukkig kan ik me dan realiseren dat er leuke Nederlanders bestaan!

Afrika heeft mijn ogen geopend in veel verschillende manieren. Om echte armoede, echte alcoholproblemen en andere problemen van dichtbij te hebben gezien was soms best pittig. Kinderen die vragen: 'Sla mij, sla mij dan zal ik luisteren.' Een gehandicapt jongetje dat 24/7 binnen zit omdat zijn ouders de school niet kunnen betalen. Een kinderdagverblijf waar 30 kinderen in een klein lokaaltje zich moeten vermaken met een stoel en een tafel, verder geen speelgoed. Een meisje van 18 jaar; hiv-positief, een peutertje van 3 jaar en zwanger.

Er zijn ook andere kanten. De kinderen zijn misschien wel de vrolijkste die ik heb ontmoet. Een vrouw die 2 middagen per week andere vrouwen vrijwillig helpt om Engels te leren. Een meisje dat mij een briefje gaf : 'I wish you could be my big sister.' Een oude meneer (mister potato) die ondanks dat hij geen familie heeft en in een bejaardentehuis zit toch mij te huwelijk heeft gevraagd en het maakt niet uit dat hij 74 is en ik 18 hoor (dat waren zijn woorden).

Ik had nooit het idee dat ik veel zou leren in mijn tussenjaar. Afrika heeft mij zo veel geleerd. Ik heb mezelf vreselijk uitgedaagd. Zo heb ik een doktor een dag geassisteerd (terwijl ik niks heb met bloed), een klif ingesprongen en met de haaien gezwommen (aan een touwtje en in een kooitje) en heb ik geleerd om met gehandicapte kinderen te werken. Ja ik mag best wel een beetje trots zijn op mezelf.

Het allermeest wat ik dit jaar heb geleerd is wat het betekent om gelukkig te zijn en te genieten van/met hetgeen wat je doet. Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben geweest. Wat ik afgelopen jaar heb ervaren zal mijn streven zijn voor de toekomst; geluk. Het zit in mij om met kinderen om te gaan en om andere mensen te helpen. Dat zijn de dingen die mij gelukkig maken. Hoewel dit jaar misschien is afgelopen waarin ik dat voor volle 100 % heb kunnen doen, weet ik dat ik dit ook in de komende jaren op welke manier dan ook zal doen. Ik moet erop vertrouwen dat ik ook gelukkig kan worden zonder een tussenjaar. Geluk zit in de kleine dingen...

Dus ja, dit was het allerlaatste deel van mijn tussenjaar. Maar nee, ik stop zeker niet met hetgeen wat in mij zit uit te voeren. Het is geen tot nooit meer ziens naar mijn gastgezinnen (mijn Noorse gezin komt een aantal maanden in Nl wonen, en ja stiekem ben ik al een klein tripje aan het plannen naar Cambridge), het is geen tot nooit meer ziens naar ontwikkelingswerk. Het is niet het allerlaatste.

Musungu

'Musungu, Musungu!!!' Afrikaanse kids schreeuwen ons dit na, als wij in een busje weer terug naar het vrijwilligershuis gaan. ' Musungu'  betekent ' blanke duivel.' Gelukkig zijn ze het meer als een bijnaam voor ons en mag ik hopen dat ze ons niet als duivels zien haha... Afrika is zooooo gaaf! Twee weken geleden kwam ik vermoeid na een reis van 26 uur aan in het prachtige geweldige Livingstone. De mensen waren nieuw, het werk was nieuw en heel Afrika was nieuw. Best wel even wennen allemaal. Sinds afgelopen week heb ik al aardig mijn plekje gevonden en begin ik toch wel steeds meer en meer verliefd te worden op Afrika..

Week 1 gaf ik 4/5 kinderen met een leerachterstand les. Het gaat er hier allemaal wel wat anders aan toe dan in Nederland. Zo verlaat de leraar graag zijn lokaal en gaat dan lekker in het zonnetje koffie drinken terwijl de vrijwilligers voor de klas staan. De klassen zijn ook overvol en het lokaal is in een betonnen loods. Ik ging naar Linda School, wat een van de armere scholen is in Livingstone. Ik vond her werk enorm tof en verrassend voor mijzelf want ik vond het enig om voor de klas te staan. Als je dag twee het klaslokaal binnenloopt en een van de kinderen op het bord heeft geschreven 'I love teachers,' okee ik was verkocht.

Afgelopen week ben ik elke ochtend naar ' Chesire Home'  gegaan. Dit is een opvangtehuis/school voor ong 20 gehandicapte kinderen/tieners. Dit was best wel heftig en pittig. Ik heb zelf helemaal geen ervaring met gehandicapte kinderen en alleen al voor ze zorgen is een grote uitdaging. Al helemaal omdat deze leraressen ook graag koffie in de zon drinken of gewoon helemaal niet op komen dagen. Daarnaast hebben ze afgelopen week ongeveer 10 minuten per ochtend les gegeven.. Afgelopen dinsdag zat ik een kwartier met 13 zwaar gehandicapte kinderen alleen in een klaslokaal te wachten op de leraar. 2 vielen er in slaap, 1tje zat continu te huilen, de volgende probeerde uit het klaslokaal te ontsnappen en ook alle andere kids vroegen om aandacht. Dit zou allemaal echt niet mogen plaatsvinden.. Gelukkig helpt de organisatie hier mij wel heel goed en ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik niet alleen met de kids wil zijn. 

Ja ' Chesire Home' is een enorme uitdaging. Ik kan er ook niet enorm veel doen omdat ik niet voor de klas mag staan (wat heeeel logisch is). Maar toch wil ik hier de komende twee weken graag elke ochtend naar toe. Ook deze kinderen zijn prachtig en ik ga graag met ze om. Afgelopen vrijdag las ik sommige een verhaaltje voor en dat vonden ze zo leuk. Daarom ben ik hier. Soms hoef je niet veel te doen maar is er zijn al meer dan genoeg!

Elke middag ga ik naar een ander project wat enorm tof is! Eentje vond ik zelf wel een echte eye-opener. Dat was een bejaardentehuis. Mensen worden hier gemiddeld 53 jaar. De bejaarden die in het tehuis zijn, zijn allemaal ouder dan dat en hebben weinig tot geen familie meer over. Ze zitten daar maar op de grond in d

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan..

Lieve paps en mams wat zijn pubers toch vreselijk lastig soms.. Ik kan ze echt niet volgen.. Het ene moment is hij mega boos en loopt schreeuwend weg, 10 minuten later komt hij een grote knuffel geven en is hij de liefste tiener van Cambridge.. Ondertussen kijken zijn kleine broertje en zusje met grote interesse mee. Dansend in de keuken, springend door de stad en huilend richting bed. Wat zijn kinderen toch prachtig! Ik ben enorm dankbaar dat ik deze 3 prachtige kinderen heb mogen leren kennen.

Morgen mag ik dan weer in de armpjes van mijn papsi en mamsi rennen. Heb ik er zin in? Een beetje, morgen waarschijnlijk veel. De laatste paar weken waren best pittig op dat gebied. Ongeveer dagelijks kwam mijn vertrek wel aan bod en zei er wil iemand dat ik maar niet meer naar huis moet gaan, kreeg ik plots een mega dikke knuffel of een bevestiging dat ik nu echt een deel van hun gezin ben. Hartstikke lief en schattig en leuk en en en en.. Maar ook lastig. Ik ga hier een enorm geweldig leuk gezin achterlaten maar ik mag naar een ander enorm geweldig leuk gezin in Nederland (oké voor 1 weekje dan maar haha..).

Ik heb het geluk dat naast ik het leuk vind om mijn vrienden/familie weer te zien ik nog iets heeeeel gaafs heb om naar uit te kijken: AFRIKAAA! Okee ik ben zo enthousiast hierover :D Volgende week zondag vlieg ik eerst naar Livingstone, Zambia om daar een maand vrijwilligerswerk te doen. Hier zal ik 's ochtends in een opvangtehuis voor gehandicapte kindjes meehelpen en elke middag een ander programma zoals bv ouderen helpen of afternoon school club. Daarna vlieg ik door naar Kaapstad, Zuid-Afrika om daar vervolgens 3 weken te helpen op een basisschool. Vervolgens ga ik nog een week een groepsreis doen. Klinkt dat niet ontieglijk tof?!

Ik was en ben nog steeds dat meisje die al jaren roept: 'Ik heb twee grote dromen Au pair in Noorwegen en in Afrika vrijwilligerswerk!' Au pair in Engeland stond eigenlijk niet op de planning, en toch is het zo gelopen. Ik had het voor geen goud willen missen. Als je aan mij vraagt wat ik leuker vond Noorwegen of Engeland zeg ik met volle overtuiging Engeland. Puur omdat het gezin meer bij mij past, het werk leuker was omdat de kids ouder zijn en omdat midden in een grote stad wonen heel gemakkelijk is. Het enige wat Engeland niet heeft is de prachtige Noorse natuur.. En dat zou nog steeds de reden zijn voor mij om later naar Noorwegen te emigreren! Ho wacht, niet te snel van de boot springen nienie! Dat zie je later wel weer. Wie weet wordt je toch gewoon die Groningse boerin met een paar handen vol kinderen wat je vroeger altijd zei..

tussenjaar kwaaltjes

'Nienieeeeee'
'Yesss'
'I don't want you to leave!'

O help, ik wil ook niet weg. Hoe schattig en lief het ook is dat mijn hostchild dit tegen mij zegt, het is ook drama lastig. Het gaat zo ontzettend goed dat 3 maanden in Engeland eigenlijk veel te kort is.. Ik kan hier langer blijven, maar Afrika is echt geboekt dus het is geen mogelijkheid. Gelukkig is Engeland dichtbij en kan ik zo weer op bezoek bij dit prachtige gezin!

Hoe zagen de afgelopen 3 weken eruit? Reizen, reizen en nog meer reizen. Reizen maakt gelukkig, toch (en het maakt ook je portemonnee leeg)? Oxford, Bath, Bristol, Stonehenge, Stratford en natuurlijk Londen. Genoeg te doen hiero! Ik ben erachter gekomen dat alleen op pad gaan heel fijn is! Behalve het feit dat ik gewoon standaard verdwaal... Natuurlijk is het ook gezellig met andere meiden, en leuke gezellige meiden zijn er hier genoeg! Of reizen gelukkig maakt of niet, het maakt mij in ieder geval heeeeel blij!

Verder is het eigenlijk het 'gewone leventje.' Korfbal, zangles, koffie drinken en hardlopen. Ondertussen weet ik welke pub de leukste is op vrijdagavond en ben ik gewend aan het links fietsen. Om 15 uur de kids ophalen en er een leuke middag van maken. Op dit moment hebben ze 2,5 week vakantie. Leuk en enorm druk. Hele dagen voor 3 kinderen zorgen is echt wel pittig. Ik heb zelf ook nog wat kleine reisjes gepland dus vliegen de 2,5 week voorbij. We verven, gaan naar de speeltuin, tekenen maar hun favoriete spelletje is 'Fighting with nienkee!' (de 2 jongsten willen heel graag stoeien). Ik houd er wel van om een beetje gek te doen en daar spelen ze goed op in...

Klinkt allemaal perfect toch? Nou nee, de afgelopen weken ben ik echt wel achter de nadelen gekomen van een tussenjaar. Ja het is mega mega mega megaaa verslavend (maar doe het toch wel, het is het waard!). Ja ik ken de makkelijkste rekensommetjes niet meer en ik kan gewoon heel moeilijk dingen onthouden. En ja ik zie er tegenop om weer in Nederland te komen wonen. Het liefst zou ik jullie willen oppakken en in het buitenland willen droppen, maar ik ben bang dat jullie dat niet allemaal willen haha. Hoe vaak ik wel niet op het punt heb gestaan om nog een tussenjaar te nemen.. Gelukkig heb je dan ouders met de 'wijze' uitspraak; 'soms moet je kiezen met je verstand en niet met je gevoel.' Dus wees niet gevreesd, ik kom gewoon terug naar Nederland.

Het is allemaal niet drama erg hoor! Ik blijf gewoon één ding echt doen; genieten. Op de kleine momentjes dat ik dubbel lig van het lachen met mijn hostchildren, een deel van de prachtige wereld mag ontdekken of als er een paashaas van mijn gastfamilie en een kaartje van mijn eigen familie uit Nederland voor mij klaar ligt als ik een weekendje weg ben geweest.

En toen kwam ik plotseling de volgende tekst tegen:

Geniet van de regen
de zon en de wind
Geniet van het leven
Geniet als Gods kind.

Een dag uit het leven van...

... een au pair!

Dinsdag 1 maart

Die dag begint heel rustig! Dinsdag is meestal de enige dag wanneer een wekker al om 9:30 uur af gaat (ik wil jullie verder niet jaloers maken hoor). Na het ontbijt ga ik met enorm veel plezier naar zangles! Vervolgens heb ik tot 3 uur vrij en die tijd neem ik dan om even rust te nemen. Vanaf 3 uur is het drukte met de kids. Geloof me, zorgen voor 3 kinderen kan soms best even pittig en lastig zijn. Na het eten vlieg ik de deur uit, op naar korfbal!

Pfoe pfoee, wat een zware dag! Neeee, de dagen doordeweeks zijn totaal niet zwaar. Genoeg tijd voor mezelf of om leuke dingen te doen. Ik ben begonnen met zangles en korfbal, dingen die ik al lange tijd wilde doen maar waar het toch niet van kwam in Nederland. Na een paar weken enorm veel koffie te hebben gedronken met alleen maar au pairs was ik er helemaal klaar mee. Het is heel vermoeiend om telkens nieuwe mensen te leren kennen (ook heel leuk).

Weekenden zijn hier echt een rommeltje. Elk weekend is er wel familie uit Zwitserland op bezoek waardoor we elk weekend minimaal één keer uit eten gaan en we op zaterdag leuke uitjes doen. Londen, mijn allereerste officiële voetbalwedstrijd en morgen een dagje naar Oxford! Genoeg te doen hier! Hoewel afgelopen weekend toch wel erg speciaal was; het jongste meisje mocht haar eerste echte verjaardag vieren (29 feb)! Dit werd natuurlijk groot gevierd en het was erg leuk om mee te maken. Dat zijn echt de momenten waarin je je deel van het gezin voelt.

Toch heb ik maar liefst 1 drukke week gehad: de vakantieweek van de kinderen. Een week lang voor 2 kids van 9-18 uur zorgen is vermoeiend. We hebben wel allerlei leuke dingen gedaan zoals bowlen, koekjes bakken en ontiegelijk veel naar de speeltuin. Door deze week is de band tussen de kids en mij is nog beter geworden dan daarvoor. Want wat zijn ze lieve schattige dropjes! De oudste is soms heerlijk aan het puberen, de jongste twee kunnen ook vreselijk hard krijsen, maar tja dat zijn kinderen; als ze het ergens niet mee eens zijn laten ze dat duidelijk weten.

Vorig weekend had ik het erover met een Australisch meisje of het wel of niet raar was om te zeggen. Eigenlijk vonden we allebei dat het wel kon. Dus bij deze zeg ik met enorm veel blijdschap: 'Ik ben gelukkig.' Ja echt waar! Mijn werk is geweldig, ik doe genoeg leuke dingen, voel me helemaal uitgerust & ik merk dat mijn 'Nederland front' achter mij staat.

Keerzijde van het gelukkige tussenjaar is dat het toch best wel verslavend is en dat ik er enorm tegenop zie om volgend jaar weer naar het 'normale' Nederland te gaan. Tot die tijd staan er gelukkig nog genoeg avonturen op mij te wachten waar ik eerst van ga genieten!

Een omgekeerde wereld

'Dear Nienke-depienke, (lang leve de bijnamen die kids voor je bedenken)' zo begint een briefje die mijn gastmoeder voor mij heeft gelegd. Beneden staat het ontbijt al klaar, ondanks dat de familie al lang uit de deur is. Op het briefje staat verder wanneer de kids moeten worden opgehaald uit school, dat ik de fiets kan pakken als ik die nodig heb & dat ik een prachtige dag mag hebben.

Laat ik bij het begin beginnen, 2 weken Nederland waren ge-wel-dig! Ontzettend mooie tijd gehad met van alles en nog wat! Verjaardag vieren met familie, een weekendje 'wie is de mol?' spelen in Winterberg (het was een eer om jullie mol te mogen zijn ;)), alle Nederlandse oppaskindjes zien en het maken van een studiekeuze (communicatiewetenschap in Nijmegen). Op de zondagavond dat ik thuis kwam hadden vrienden een surprise party georganiseerd en was het hele huis versierd, zoooo leuk! Wel was één van de eerste dingen die ik dacht in Nederland: 'Kon ik alle mensen maar oppakken en loslaten in Noorwegen.' Maar helaas, het leven is geen computerspelletje.

Toen kwam het vertrek al weer.. Een tweede keer is gelukkig altijd minder erg, deze keer heb ik het droog gehouden op Eindhoven airport haha! Ik was veel minder gespannen toen ik mijn gastgezin ontmoetten en ik voelde me heel snel vrij in het nieuwe huis in Cambridge. De kids zijn gewend aan een oppas/mensen om zich heen en daarom was het voor mij ook heel gemakkelijk om een band met ze op te bouwen. Het zijn zulke leuke leuke leuke geweldige kinderen!!

Dit gezin is echt het tegenovergestelde van het Noorse gezin. Van enorm netjes naar enorm rommelig en van vieze luiers naar een puber. En ook van een klein dorpje in Noorwegen naar midden in een stad in Engeland (het winkelcentrum is vanaf de voordeur 15 meter lopen). Gelijk op dag 2 heb ik de kids uit school gehaald, voor ze gekookt en ze op bed gelegd. Ik vind het erg leuk dat de kids wat ouder zijn want dan kan je meer met ze doen. We zijn al naar het park geweest, de stad in of gewoon schilderen!

Afgelopen weekend was er op zaterdag middag een au pair meeting waar ik erachter ben gekomen hoe veel au pairs er in Cambridge zijn en dat er wat zijn die in dezelfde buurt als ik wonen. 's Avonds gingen we met een groepje naar een echte Engelse pub en ik heb het vermoeden dat we daar nog veel vaker heen zullen gaan. Op donderdagavond heb ik een Fins meisje ontmoet, vervolgens op zondag met haar en nog twee andere Finse meiden koffie wezen drinken. Contacten maken gaat eigenlijk weer heel gemakkelijk...

Mijn gastouders hadden mij gekoppeld aan de buurvrouw zodat zij mij gister mee kon nemen naar een kerk. Een enorm leuke Engelse vrouw van rond de 50 jaar. Voordat ik het wist stond ik liturgieën uit te delen en iedereen welkom te heten in een Katholieke kerk alsof ik daar al jaren kwam. 's Avonds ben ik nog naar een andere kerk geweest maar die was weer precies het tegenovergestelde van Katholiek, dus volgende week ga ik nog even door met de zoektocht naar een passende kerk. De buurvrouw heeft me ook een stukje Cambridge laten zien en we hebben heerlijk gepraat.

Mijn gastouders zijn echt geweldig. Ze werken allebei op de universiteit, maar naast dat ze toch wel een beetje geschiedenisnerdjes zijn, zijn ze ongelofelijk enthousiast/praterig en behulpzaam. Ze betrekken me helemaal in het gezin en vragen me met alle gezinsuitjes mee. Zo ga ik volgende week met ze naar Londen! Afgelopen donderdagavond kwam ik thuis nadat ik had afgesproken met het Finse meisje en toen heb ik nog heel lang met mijn gastouders gepraat en ijs gegeten. Op vrijdagavond hadden ze hun oude oppas uitgenodigd voor het eten. Dat was ook erg leuk, zo kon ik een echte Engelse van mijn leeftijd ontmoeten en zag ik hoe zij met de kids omging.Op zaterdagavond hebben ze me meegenomen naar hun favoriete pub en hebben we daar gegeten.

Mijn werkdag begint pas om 3 uur 's middags. Dit is heerlijk want zo kan ik uitslapen maar aan de andere kant is het ook een gevaar. Je kan erg verveeld raken. Gelukkig hebben ze hier ook een gitaar/ukelele in huis, kan ik gaan hardlopen in de vele parken die in Cambridge zijn, zijn er genoeg leuke Nederlanders om mee te skypen en au pairs om af en toe koffie mee te gaan drinken.

Tot nu toe gaat het eigenlijk helemaal goed! Alles is natuurlijk nog nieuw en dat is altijd leuk om mee te maken. Ik denk dat ik heel goed in dit gezin pas en ik heb enorm veel zin in de komende drie maanden!

En oja, het voelt soms best falend als een 6-jarig jongetje (die pas één jaar in Engeland woont) je Engels aan het verbeteren is.. Hopelijk kom ik met een beetje Brits accent terug ;)

Als een vis in het bevroren water

Titels voor mijn blog 'ploepen' meestal 's nachts in mijn hoofd. Zo ook met deze, alleen werd ik deze keer wakker en dacht ik: 'vissen kunnen helemaal niet zwemmen in bevroren water.' Maar goed, het gaat erover dat het hier de afgelopen weken heeeeel koud is geweest (tussen -10 en -15) met een dik pak sneeuw! En dat ik mezelf hier in Noorwegen als een vis in het water voel!

Kerst en Oud & Nieuw waren echt prachtig! Het was super tof om mijn lieve gezinnetje weer te zien en tijd samen door te brengen. We hebben eerst een aantal dagen genoten in 'Rondane National park.' Dit was echt prachtig en ook onze eerste echte winterwinter vakantie! Daarna moest ik weer werken maar was ik buiten werktijd altijd bij mijn ouders die verbleven in Naersnes. Ik heb ze Oslo laten zien en we hebben Oud & Nieuw gevierd met Nederlandse oliebollen! Het was een tijd in het landje waarvan ik houd, met de mensen van wie ik houd & een dik pak sneeuw!

Iets wat echt heel leuk was, was het sleeën. Er lag ongeveer 50 centimeter sneeuw en dan is de 'kurketrekker' een toeristische attractie. Je gaat met de metro naar boven, huurt een slee, glijdt naar beneden en gaat weer naar boven met de metro. Gelukkig kon ik skikleding van mijn gastmoeder lenen want het was toch behoorlijk koud...

Morgen ga ik dan toch echt naar huis. De laatste twee weken zijn heel snel voorbij gevlogen! Ik heb erg veel gewerkt en ik was ook druk bezig met 'what next?' Tadaadaaaaa: Ik ga nog even door met au pair zijn! Het is mij zo goed bevallen en in combinatie met mijn mega dure Afrika plannen komt een beetje werken goed uit! En wat heel fijn is, is dat werken als au pair voor mij niet als werken aanvoelt (omdat het gewoon zo leuk is). Helaas ga ik niet terug naar mijn geliefde Noorwegen :( Ik heb een heel leuk/enthousiast gezin gevonden in Cambridge, U.K. ! Ze wonen midden in het centrum, en nee niet een beetje in een buitenwijk, maar echt midden midden midden centrum. De ouders geven allebei colleges op de universiteit en ze hebben 3 leuke kids (meisje van 4 en 2 jongens van 7 en 12 jaar). Het is voor hun de eerste keer dat zij een au pair krijgen en ze vinden het dan ook echt spannend. Ik ga daar de kids uit school ophalen en vervolgens voor ze zorgen tot een uur of 7 's avonds en af en toe koken. Ik ben er echt mega enthousiast over en de klik met het gezin is via skype al zo goed!

Dus ja het is een tijd van afscheid nemen maar ook weer een tijd om op weg te gaan naar een nieuw avontuur. Wat ik stiekem jammer vind is dat ik mezelf helemaal niet zo erg ben tegengekomen in Noorwegen. Ik had dat wel verwacht en ook dat ik heimwee zou krijgen. Maargoed, daaruit haal ik wel dat het een mega goede keuze was om als au pair naar Noorwegen te gaan! Ik vond het heel gaaf om in het buitenland te wonen want dat betekent dat je daar ook op zoek gaat naar dingen om te doen en nieuwe mensen leert kennen. Mijn gastgezin was echt de juiste keuze, wat ga ik de kindjes missen! Je ziet een baby'tje in 3,5 maand heel snel groeien en eigenlijk wil je door blijven kijken maar dat kan helaas niet.

'Ben je er klaar voor en heb je zin om naar huis te gaan?' Ja, nu wel. Maar dat is echt sinds 2 dagen. Eigenlijk ga ik denk ik heel nuchter naar huis. Ik kom van een prachtige tijd in Noorwegen en ga naar een prachtige tijd en mensen in Nederland. Ik had het hier zeker nog wat langer kunnen uithouden maar tuurlijk vind ik het ook weer fijn om familie & vrienden weer te zien. De komende twee weken zullen dan ook echt in het teken staan van familie & vrienden. Op 1 februari vlieg ik door naar het volgende avontuur: Cambridge, here I come!

Hello goodbye

11 december was het eindelijk zo ver! Rosemijn kwam een weekendje langs. Ik zou haar gaan ophalen maar ik was meer dan 1,5 uur van te voren op het vliegveld. Het was mijn plan om even rustig te gaan zitten, koffie te drinken en wat te relaxen, maar nee dat lukte niet... Ik was zo zenuwachtig dat ik 1,5 uur heb gekeken naar andere mensen hoe ze in de armen van diegene die hun ophaalde vlogen. En ook het afscheid op het vliegveld met Roos vond ik drie keer nikss. Roos zei: 'Je kijkt veel ste veel hello goodbye.'

In mijn vorige blog had ik geschreven dat mijn werkschema was verandert. Juist door die verandering viel ik een beetje in een gat. Als au pair heb ik een contract van 30 uur per week, dus 5/6 uur per dag. Begin december werkte ik misschien 15 uur per week en dat is toch wel heel weinig. Ik ben hier echt om met kindjes te werken en als je daar dan geen voldoening uit krijgt omdat het te weinig is, wordt het even lastig. Maar ik heb nu het idee dat mijn gastouders dat ook doorhadden want afgelopen week was weer gelukkig 30 uur. Laat mij maar lekker veel werken :D

Mijn werkdagen zijn elke dag weer anders. Bijvoorbeeld vorige week maandag heb ik van half 1 's middags tot half 12 's avonds gewerkt. Dit was een 'lange' dag en daarom was ik de hele dinsdag vrij. Maar eigenlijk is het helemaal niet zo 'lang.' Van die 10 uur lag de baby er 5 te slapen... Dit was een 'makkelijke' dag. Wat grappig is, is dat ik op de Noorse tv ben geweest. De tv liep een dagje mee met mijn gastmoeder, waardoor ik ook in beeld ben gekomen. Het was wel heel kort haha, maar toch leuk om mee te maken.

Sinterklaas vieren was erg leuk! Heel heel veel kletsen, cadeautjes én Nederlandse pepernoten! Het is fijn dat er in Oslo nog een andere Nederlandse au pair zit, samen doen we veel leuke dingen. Afgelopen weekend hebben we een 'sleep-over' gehad en hebben we een park in Oslo bezocht.

Het weekend met Roos was echt geweldig!! We hebben zoveel gekletst dat Roos haar stem aan het einde van het weekend er haast mee ophield. We zaten met z'n tweeën in een hotelletje in Oslo en van daaruit hebben we veel 'hotspots' van Oslo gezien. Zo lief dat een vriendinnetje helemaal langs komt, thanks Roos!

Via de taalcursus ben ik in contact gekomen met wat Duitse meiden. We spreken soms af, maar dan ben ik meestal de enige die niet uit Duitsland komt. Ik doe mijn best om dan Duits te spreken. Ik moet zeggen; Nederlands, Engels, Noors en dan ook nog eens Duits is een beetje te veel om niet door de war te gaan halen.. Het wordt een mooi Nienke-taaltje :)

Elke keer als ik een blog schrijf, denk ik bij mezelf: 'Heb ik nu al heimwee gehad?' En telkens is het antwoord nee. Dit vind ik apart want als ik op vakantie ben heb ik meestal heel snel heimwee. Ik denk dat het komt omdat ik me hier echt thuis voel. Mijn gastouders zijn heel aardig en behandelen me super goed. Het zijn de kleine dingen die er toe doen zoals dat mijn gastmoeder altijd 'thank you' zegt na een werkdag. Wat ik wel heel lastig vind om bijvoorbeeld een dag vrij te vragen. Ik houd niet zo van die 'zakelijke' onderwerpen en ik heb het er dan ook maar liever niet over. Gelukkig is het uiteindelijk wel gelukt en heb ik een paar vrije dagen.

Waaaant, vanavond mag ik weer naar het vliegveld! Dit keer is de planning dat ik precies op tijd aankom zodat ik niet zenuwachtig kan worden. Papsie, Mamsie, Ukkie en Klukkie komen vanavond aan! We gaan tot aanstaande maandag naar 'Rondana Nationaal park.' Hier ligt als het goed is meer sneeuw en is de natuur nog mooier dan in Oslo en omgeving. We gaan onder andere sinterkerst vieren en waarschijnlijk heel veel de koud in. Daarna blijven ze nog tot 1 januari in een huisje in het dorp waar ik woon. Dit worden hopelijk mooie kerstdagen en een mooi oud & nieuw!

Kerst is ook de tijd voor mij dat ik me realiseer wat een prachtige mensen er allemaal zijn in Nederland. Het aftellen kan al beginnen; nog 3,5 weekjes en dan vlieg ik al weer naar huis... Leuk om iedereen dan weer te zien, maar ook wel heel jammer om hier dan al weer weg te gaan.

Heel fijn kerstfeest & een gelukkig nieuwjaar !!